Nowy cmentarz
Nowy cmentarz w Zakopanem, nazwany tak dla odróżnienia od starego cmentarza na Pęksowym Brzyzku, powstał w 1908 r. z inicjatywy księdza Kazimierza Kaszlewskiego. Chowano na nim legionistów, żołnierzy obydwu wojen, pensjonariuszy sanatoryjnych, gości, mieszkańców, taterników, przeniesiono prochy żołnierzy radzieckich z pl. Niepodległości. Tu w czasie okupacji gestapo rozstrzeliwało Polaków i Żydów. Jest to cmentarz katolików, ewangelików, prawosławnych, mojżeszowych, unitów, metodystów i adwentystów. Od bramy ciągnie się szeroka aleja główna, która doprowadza do drewnianego krzyża i do stojącej nieco na prawo kaplicy. Najstarsze groby znajdują się na północny zachód od niej. Nowsze mieszczą się w części środkowej, czyli północnej i na prawo od krzyża, najnowsze zaś groby znalazły kwatery w południowej części, wzdłuż alei pomiędzy krzyżem a bramą wejściową. Ponad 100 grobów na nowym cmentarzu należy do ofiar Tatr – taterników, turystów, narciarzy, ratowników górskich i przewodników. Liczba ta z roku na rok wzrasta. Ze sławnych ludzi spoczywających przy Nowotarskiej wymienić można Klimka Bachledę (nr kwatery VI, pas grobów BC, kolejność w danym pasie 14; na grobie jest wielki głaz), księdza Kaszlewskiego (obok krzyża), Bartusia Obrochtę (XVII, 4, 2), Ruth Hale – Angielkę, miłośniczkę Tatr, sekretarkę Ladies’ Alpine Club, która w wieku 37 lat zginęła podczas wyprawy na Cubrynę (XXI, AD, 1), Tadeusza Brzozowskiego – malarza i grafika, entuzjastę Teatru Witkacego (XXI, AD, 24).
Za cmentarzem ul. Nowotarska zyskuje nieco na urodzie – można dopatrzyć się kilku pięknych starych willi. Tuż przy skrzyżowaniu z ul. Sienkiewicza, po lewej stronie pod nr. 45 mieści się Schronisko Młodzieżowe PTSM Szarotka, prawie niezawodne, oferujące tanie noclegi. Za schroniskiem przechodzi się nad potokiem Bystra. Pierwsza boczna ulica biegnąca na prawo na północ nazywa się Kamieniec i prowadzi między innymi do Pogotowia Ratunkowego i do Szpitala Miejskiego. Dom stojący po lewej stronie Nowotarskiej oznaczony nr. 59 został wybudowany w 1905 r. i nosi nazwę Płazówka – od nazwiska pierwszych właścicieli – rodziny Płazów. Twoje wyszkolone już oko od razu wyłapie cechy stylu zakopiańskiego. Na wysokości numeru 69 znajduje się krzyż, wykuty z żelaza kuźnickiego, który postawiono na pamiątkę opanowania zarazy w ubiegłym stuleciu.
Po drugiej stronie obok wąskiego skrótu do Chramcówek, pod nr. 34c stoi wybudowana w 1880 r. willa zwaną Barabaszówką; mieszkał w niej od 1894 r. Stanisław Barabasz – artysta malarz i architekt, nauczyciel i prekursor narciarstwa w Tatrach, współzałożyciel Zakopiańskiego Oddziału Narciarzy, wiceprzewodniczący Sokola. Pełnił też najdłużej ze wszystkich funkcję dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego, wprowadzając do programu nauczania elementy stylu zakopiańskiego. Za domem Barabasza i gmachem Szkoły Podstawowej nr 8 znajdował się niegdyś dom Walerego Eliasza-Radzikowskiego – Eliaszówka.
Stanisław Eliasz-Radzikowski był synem Walerego Eliasza-Radzikowskiego, który pierwszy wybudował dom wypoczynkowy w Zakopanem. Stanisław – lekarz i historyk – zasłynął jako wybitny badacz Tatr oraz działacz polityczny. W latach 1918-1919 założył Konfederacje Chochołowska, która stawiała sobie za cel odzyskanie dla Polski zagarniętych przez Czechosłowację terenów. Ogłosił się Regimentarzem i Hetmanem Konfederacji. Chodził ubrany w kontusz i czapkę konfederatkę z orlim piórem. Jednak większość potencjalnych konfederatów uznawała Eliasza za dziwaka i trzymała się od niego z daleka. Nie spełniwszy życiowej misji, umarł w zapomnieniu i biedzie.