„Zakopane (…) jest to klucz Tatrów, punkt środkowy, z którego wszystkie najcelniejsze wycieczki w kilkomilowym rozpromienieniu najłatwiej i najdostępniej każdy podróżny odbywać może” — pisał O. Flatt w r. 1859. W rzeczy samej — nie ma pod Tatrami miejscowości o większych możliwościach wycieczkowania i odbywania spacerów górskich o najrozmaitszym programie. Proponowane niżej małe wycieczki mieszczą się w granicach 2—4 godzin i nie wymagają turystycznego ekwipunku. Większość z nich można odbywać również w zimie.
Przejażdżka do Kuźnic
Krótka wycieczka autobusem (12 min.) lub „fiakrem” (40 min.) w wylot Dol. Bystrej. Z centrum Zakopanego 4,2 km. różnica wzniesień 180 m, pieszo 1.15 godz. Zn. niebieskie (początek Szlaku Lenina).
Trasą spaceru 4 do Ronda (2 km, 30 min.), skąd na pd. wsch. aleją wysadzoną starymi drzewami. Na miejscu tzw. dolnej papierni z lat 1881—1944 ośrodki wypoczynkowe w domkach campingowych. — 2,8 km willa „Księżówka”, dawniej „Adasiówka” — dom wypoczynkowy duchownych. Za jej parkanem odchodzi d. 13. — 3 km „Murowanica”, pozostałość kompleksu zabudowań dawnej walcowni hutniczej, założonej ok. 1835 r. Przystanek autobusowy. W lew o odchodzi d. 18B na Nosal i do chaty „Tea”. Szosa wbiega w wylot Doi. Bystrej, wzdłuż której w w. XIX ciągnęły się zakłady hutnicze. Z prawej strony hałasowały młoty, poruszane omszałymi kołami wodnymi, z lewej stały „rozrzucone bez porządku ubogie domki z drzewa, zamieszkane przez hamerników” (V. Tissot 1880). Od zach. zamyka dolinę stromy stok Krokwi (1378 m), pod którym leży Wielka Polana Kuźnicka (zimą wyciąg SN PTT). Od wsch. zjeżony dolomitowymi skałkami Nosal (1206 m). — 3,6 km pomnik projektu W. Hasiora (1964) na miejscu rozstrzelania przez hitlerowców 20 zakładników (30 V 1944).
4,2 km Kuźnice (1010 m). Z centrum Zakopanego pieszo 1.15 godz. (j 1 godz.). Przy placu (parking strzeżony w godz. 6—19) restauracja i hotel „Kuźnice” (50.miejsc, tel. 56 26) — w budynku przerobionym w l. 1956—58 wg projektu A. i M. Górskich z dawnej modelarni hutniczej. Obok barak mieszczący DW TPT „Jaworzynka” (68 miejsc w pokojach 8-osobowych, tel. 31 87). Opodal sklepy spożywczy i drogeryjny oraz zimowa dyżurka GOPR (tel. 47 31). Nad placem dominuje dolna stacja kolejki na Kasprowy Wierch (d. 41).
Hutę kuźnicką wzmiankują dokumenty od połowy w. XVIII, zapewne jednak istniała wcześniej. W l. 1792—93 była bazą B. Hacqueta, w 1794 spustoszyli ją zbójnicy. Zakład nabył w r. 1807 J. W. Homolacz, który go rozbudował. Okres prosperity przypada na l. 1830—50. Urządzenia rozciągały się na długości 1,4 km, obejmując wielki piec (50—60 ton surówki miesięcznie), 4 fryszerki (młoty), odlewnię, walcownię z 3 walcarkami, gwoździarnię itp. Siły napędowej dostarczała Bystra. W r. 1866 pracowało tu 87 mężczyzn i 18 dzieci poniżej 14 lat. „Nie lubię Kuźnic — pisał 1878 W. Anczyc — zdaje mi się, że to potwór pożerający najpiękniejszą ozdobę gór, lasy.” Od 1878 r. zaczął się upadek hut, w 1881 wielki piec przetapiał już tylko stare żelastwo. W dworze Homolaczów zatrzymywali się dawni turyści, m. in. S. Goszczyński, W. Pol, O. Kolberg. W latach 1884—1905 czynna była w Kuźnicach wytwórnia masy drzewnej (tzw. górna papiernia), w r. 1891 przeniesiono tu „szkołę domowej pracy kobiet”, założoną w r. 1882 przez generałową. J. Zamoyską. W latach międzywojennych wiodły przez Kuźnice szlaki przerzutowe KPP, a w 1939—44 drogi kurierów podziemia na Węgry.